Kalbimin etrafı şimdi vücudu yakılmış bir ölünün küllleri gibi, siyah. kara.
Bulutlarını kaybetmiş, yağmurla ağlayan bir gökyüzüyüm şimdi, Hande.
Beni zehirleyerek öldürselerdi, canım yanmazdı.
Benim damarlarıma biraz zehir, biraz ismi fazla latince bir ilaç enjekte etseler,
sonra ben ölsem,
canım yanmazdı.
Beni tüfeklerle, keleşlerle veya bir altıpatlar ile öldürselerdi hemen olurdu,
canım belki yanmazdı.
beni sen ile öldürdüler Hande.
beni seninle değil,
sen ile öldürdüler, Hande.
iç organlarımı kanlı bir neşterin üstünden geçiriyorlar,
en uzak yerde,
en yakınıma ağlıyorum,
ağlamak,
seni kıfayetsiz kılıyor,
üzerime kıyametler yağıyor,
barlarda biralar bitiyor,
kafelerde sigaralar yanıyor,
cehenneminde ben.
sonsuz sonuma kadar realist olacak bir yorumla ölümüne yaklaşmak gerekirse,
seni seviyorum.
ve senin öldüğünü kabul etmek mümkün olamaz,
çünkü ölmedin Hande,
sen ile,
beni öldürdüler.
bunları yazdığım odada bana bakıyor, dokunuyorsun,
ben âmâ olduğum için göremiyorum seni,
sebep bu,
sonsuza kadar hissediyorum,
isminin hakkını ver Hande,
Hande, gül!
Handegül.
23.02.2014
Oğulcan KARAKOÇ
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder